Τέος Ρόμβος

Τέος Ρόμβος


http://www.easybytez.com/th0ax1gpzoxe 

Τρία φεγγάρια στην πλατεία

Ήτανε άνοιξη και οι κουβέντες αρχίσανε να γίνονται πάνω στους τοίχους της πλατείας και στους τριγύρω δρόμους. Η μοναξιά και το δάκρυ μπλέκονταν στο παραλήρημα και στο όνειρο το απραγματοποίητο, πέρα μακριά στους κρεμαστούς κήπους της Σεμίραμις και στις πλάνες των Χασασίν του Χασάν-Ιμπν-Σαμπάχ, στους αντικατοπτρισμούς της ερήμου, στις παραμορφωτικές διαθλάσεις του φωτός μέσα από ορυκτούς κρυστάλλους και στην αιώρηση του αστροναύτη στο απόλυτο κενό.

Και φτιάχνανε σχέδια μοναδικά, όνειρα χρωματισμένα και γίνονταν όλοι αυτοί που περπάταγαν εδώ, αρωματισμένα φαντάσματα και γεννιότανε μια γλώσσα ζεστή με μια αμεσότητα που περιείχε την ανάσα του άλλου.

Και έτσι γίνηκε η μεγάλη μήτρα που τους μάζεψε όλους. Η παγίδα, η πλάνη, το όνειρο, η πλατεία, ο μύθος. Και γνωριστήκαμε. Και αγαπηθήκαμε. Και γίναμε κάτι πολύ όμορφο, δυνατό, απερίγραπτα σοφό, εκστασιασμένο, σπουδαίο, αδιάντροπο, ερωτικό και σαλέψαμε τα μυαλά των άλλων…

 ***************************************

Πλάνος Δρόμος

“Φυλλομετρώντας τις σελίδες αυτού του βιβλίου, στ’ αφτιά μου φτάνει το θρόισμα από τις φυλλωσιές του μεγάλου Δάσους μέσα στην τροπική νύχτα, οι κουρασμένες κουβέντες των ανθρώπων που κάθονται γύρω απ’ τη φωτιά και μασάνε τον καρπό της κόλας για να ξεχαστούνε, οι πιτσιλιές από αίμα που κυλάνε πάνω στους τοίχους της παλιάς τούρκικης φυλακής και μετράνε τις ώρες και τις μέρες της απόγνωσης και της τρέλας των φυλακισμένων, παραισθήσεις που γεννάει η μοναξιά, τα τριξίματα της φωτιάς που ζεσταίνει τους τελευταίους κατοίκους της αθηναϊκής πλατείας και τα άτσαλα φτερουγίσματα των μεγαλόσωμων πουλιών στις εκβολές του ποταμού Κόνγκο… Εφήμερες στιγμές γεμάτες ομορφιά, βία, έρωτα και θάνατο καθρεφτίζονται στα μάτια των ηρώων του βιβλίου. Ο “Πλάνος δρόμος” είναι το μονοπάτι που ακολουθούνε τα αιλουροειδή των μεγαλουπόλεων σ’ ένα ταξίδι με διαδοχικές εικόνες σαν αστραπές μέσα σε κρίσεις πυρετού, ελονοσίας και φυγής.”



 *************************************

Κρυφά Ταξίδια

“Για αιώνες συνεχίζεται ένας υπόγειος πόλεμος μεταξύ συγγραφέων και εξουσίας. Η εξουσία χρησιμοποίησε τη γλώσσα σαν μηχανισμό επιβολής της κυρίαρχης ιδεολογίας, ενώ συχνά προσπάθησε μέσω της γλώσσας να χειραγωγήσει τους λαούς. Προσπάθησε να αφανίσει, να εξαφανίσει, να ισοπεδώσει τις τοπικές γλώσσες, τις ντοπιολαλιές, τις διαλέκτους, να εξαλείψει τις γλωσσικές ιδιαιτερότητες. Οι συγγραφείς αμφισβήτησαν, αποκάλυψαν, αντιτάχθηκαν στις πρακτικές αυτές. Η θεοκρατική και η κοσμική εξουσία εκφράζονταν μέσω μιας ξύλινης γλώσσας με το στερεότυπο κλισέ “Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια”, διανθισμένης με πατερναλισμό, εθνικισμό και αργότερα με την ψευδή γλώσσα των Μαζικών Μέσων Ενημέρωσης και με τις κατασκευασμένες ειδήσεις.”


*********************************


Κείμενο πάθος

 Το μικρό παιδί δεν χόρταινε να κοιτάζει τη θέα απ’ το γενέθλιο σπίτι. Στην εικόνα δέσποζε ο Λόφος της Σικελίας που έμοιαζε με ανασκελωμένο κορμί γυναίκας. Τη νύχτα στο κρεβάτι, το μικρό παιδί ψιθύριζε κάτι που του φαινόταν μαγικό, μια νύχτα είπε τη λέξη Δαφτερά, και τότε η Ανασκελωμένη άνοιξε τα πόδια της και άφησε το μικρό παιδί να περάσει ανάμεσά της, να περιπλανηθεί στο μυθικό κόσμο, τον κρυφό. Το μικρό παιδί, μεθυσμένο στη ρέμβη της ήβης, ανακάλυψε πράγματα μυστήρια και θαυμαστά, αντικείμενα σπάνια και ξεχασμένα, θρυλούμενα και ξακουστά, κουρδιστά παιχνίδια που κινούνταν μαγικά, μάσκες, μολυβένια στρατιωτάκια, γκαζές και γιάντες, χαρταετούς και κλεψύδρες, περιεργάστηκε πλουμιστά λάβαρα καμωμένα με μετάξια, λεπτοΰφαντα υφάσματα με περίτεχνα σχέδια, λαχτάρησε τα πατίνια με τα φτερά που κάναν επιδέξιες πιρουέτες στον αέρα, κατέβηκε στις κατακόμβες κι εκεί συνάντησε Αυτή Πακού που του μίλησε με τη ζεστή φωνή της.

“Ό,τι θέλεις, εγώ είμαι εδώ, μπορείς να διαλέξεις…”