Αγάπη, Σέμη

Λύρη Νιόβη

http://www.easybytez.com/aymxr6x7v8iq

Η ιστορία αυτή άρχισε ένα μεσημέρι (νομίζω), καθώς περνούσα
από το σταθμό Μετρό του Συντάγματος.
Στη μεγάλη του αίθουσα γινόταν μια έκθεση ζωγραφικής μαθητών,
με θέμα (δεν θυμάμαι τον τίτλο) σχετικό με μετανάστες,
πρόσφυγες και τα δικαιώματά τους.
Ως συνταξιούχος Γυμνασιάρχης – και κατά την παρωχημένη ορολογία «γεροντοπαλίκαρο» –
δεν ενδιαφέρομαι πια, επιτέλους, για σχολικές εκδηλώσεις
και τα συναφή και προτιμώ τα ταξίδια και την απόλαυση της τέχνης,
αλλά μια μάλλον χαλαρή διάθεση και η ενστικτώδης οικειότητα
(πρώην συνάδελφοι, μαθητές) με τράβηξε ασυναίσθητα μέσα.
Την ξέρετε φαντάζομαι την αίθουσα, κάθε τόσο γίνονται εκεί τέτοιες εκθέσεις.
Οργανωμένη και τώρα με τον συνήθη τρόπο, είχε γύρω γύρω μεγάλα ταμπλό,
με τις ονομασίες των σχολείων στο επάνω μέρος
και από κάτω τα έργα σαν στρατιωτάκια.
Κάνοντας αργά το γύρο, κοίταζα κυρίως μήπως συναντήσω κάποιο γνωστό,
όσο για τα μαθητικά έργα δεν ήταν παρά τα αναμενόμενα άσπρα,
κίτρινα και μαύρα ανθρωπάκια που έδιναν τα χέρια κάτω από χάρτες,
σημαίες και υδρογείους, όλα εκθαμβωτικά παρδαλά, ενώ,
για να κορυφωθεί το κιτς, τα πονήματα των μεγαλύτερων μαθητών
κοσμούνταν και με βαθυστόχαστα τσιτάτα.