Είμαστε επτά

Δρόλιας Βασίλειος

http://www.easybytez.com/xdn3c2fuf1jd

Θα μπορούσα να ορίσω ακριβώς την ημέρα που ανακάλυψα πως μου άρεσαν τα νεκροταφεία.
Ήταν Μάρτιος, ήμουν δεκαεννιά χρονών και έψαχνα για καθαρά πολιτικούς λόγους
τον τάφο του Μαρξ στο νεκροταφείο του Χάιγκεητ.
Το πως μια "θρησκεία" μετατρέπει έναν έφηβο στο πρώτο ταξίδι
 έξω από την χώρα του σε έναν προσκυνητή ενός τάφου είναι μάλλον τμήμα μιας διαδικασίας
που έχει σκοπό την ωρίμανσή του μα και την υιοθεσία μια συλλογιστική που θα τον ακολουθεί, ίδια και απαράλλαχτη, για το υπόλοιπο της ζωής του.

Για μένα ήταν κάτι που έγινε εντελώς τυχαία σαν μια πράξη χωρίς νόημα,
 η οποία με ψυχαναγκαστικό τρόπο έπρεπε να γίνει σε εκείνο το ταξίδι.
Όπως ακριβώς και έγινε.
 Στο ηλιόλουστο, λασπωμένο ψύχος του νεκροταφείου θυμάμαι
πως στάθηκα αμήχανα μπροστά στην συνοφρυωμένη προτομή,
ένιωσα σαν ηλίθιος διαβάζοντας την επιγραφή μπροστά στο γκρίζο μάρμαρο
και ύστερα από ελάχιστα δευτερόλεπτα γύρισα την πλάτη στον παραλληλεπίπεδο όγκο
για να ανέβω την μικρή ανηφόρα που μ' αντίκριζε.
Λίγα μέτρα από εκεί, στην άκρη του τοίχου που σκέπαζε
με μια χαμηλή σκιά το απόγευμα του λόφου, ήταν ακουμπισμένα
μια σειρά από μαραμένα στεφάνια μπροστά από έναν φρεσκοσκαμμένο χωμάτινο τάφο,
που από μακρυά διέκρινα ένα χαρτόνι με το όνομα και τις ημερομηνίες γέννησης
και θανάτου του νεκρού.